کشف فسیل ۷۳ میلیون ساله یک موش منقرض شده در آلاسکا
ما دیجیتال: ما دیجیتال: اکتشافات یک گروه باستان شناسی در آلاسکا، کشف فسیل 73 میلیون ساله یک موش کوچک را بدنبال داشت که منقرض شده است.
به گزارش ما دیجیتال به نقل از ایسنا و به نقل از آی ای، گروهی از دیرینه شناسان در یک مکان دورافتاده از امتداد سواحل «رودخانه کولویل»(Colville River) در سواحل شمالی آلاسکا مشغول کار بودند که با فسیل یک موش کوچک منقرض شده به نام «جیپسونیکتاپیدی»(Gypsonictopidae) برخورد کردند.
«جالین ایبرل»(Jaelyn Eberle) استاد «دانشگاه کلرادو بولدر»(CU Boulder) و سرپرست این پژوهش اظهار داشت: من همیشه دوست دارم در نقاط ناملایم زمین کار کنم. شما هیچ گاه نمی دانید که مقرر است چه چیزی را در آنجا پیدا کنید اما می دانید که مقرر است چیز جدیدی باشد.
این منطقه، قسمتی از «سازند پرنس کریک»(Prince Creek Formation) بشمار می رود و آن قدر دور است که گروه مجبور شدند حدود ۷۵ مایل را با خودرو های برف رو یا هواپیمای بوته زار طی کنند.
این گروه پژوهشی، دیرینه شناسانی از «دانشگاه آلاسکا در فربنکس»(UAF) و «دانشگاه ایالتی فلوریدا»(FSU) را نیز در بر داشت.
دانشمندان به این فسیل یک نام مناسب داده اند. آنها آنرا «سیکوومیس مایکروس»(Sikuomys mikros) نامیده اند که از واژه «Siku» در زبان «اینوپیات»(Iñupiat) برای یخ و واژه های یونانی «mys» و «mikros» برای «موش» و «کوچک» گرفته شده است.
این گروه پژوهشی در مقاله خود نوشته اند که قدمت این پستان دار فسیل شده به ۷۳ میلیون سال پیش باز می گردد؛ یعنی زمانی که یکی از سردترین شرایط آب وهوایی روی زمین پدید آمد، این موجود زنده ماند.
ایبرل اظهار داشت: این موجودات احتمالاً خواب زمستانی نداشتند. آنها در تمام طول سال فعال بودند، زیر بستر گیاهی یا زیر زمین نقب می زدند و از هر چیزی که می توانستند دندان هایشان را در آن فرو کنند -احتمالا حشرات و کرم ها- تغذیه می کردند.
«پاتریک دراکنمیلر»(Patrick Druckenmiller) مدیر «موزه شمال»(Museum of the North) دانشگاه آلاسکا و از پژوهشگران این پروژه اظهار داشت: ۷۳ میلیون سال پیش، شمال آلاسکا محل زندگی اکوسیستمی بود که شبیه اکوسیستم های امروزی روی زمین نیست. این منطقه، یک جنگل قطبی پر از دایناسورها، پستان داران کوچک و پرندگان بود. این حیوانات جهت زندگی کردن در آب وهوای فصلی که شامل یخبندان زمستانی، برف و چهار ماه تاریکی کامل زمستانی بود، سازگار شدند.
روزنه ای به سمت آلاسکای باستانی
دایناسورها استخوان های بزرگی را از خود به جا گذاشته اند. بنابراین، اکتشافات بیشتر در مورد آنها برای دیرینه شناسان آسان است. دیرینه شناسان برای بیرون آوردن فسیل های دیگر که بقایای آنها ممکنست تنها چند تکه از فک و دندان باشد، سطل های خاک را از سواحل رودخانه برمی دارند، گل و لای را می شویند و آنها را زیر میکروسکوپ در لابراتوار مشاهده می کنند. ایبرل اظهار داشت: شما نمونه را زیر میکروسکوپ نگاه می کنید و این دندان کوچک عالی را می بینید. این دندان خیلی کوچک است.
یکی از جزییات اسرارآمیز در مورد «موش یخی» این است که گونه های همتای آن در ارتفاعات بالاتر و آب وهوای سردتر، بزرگ تر می شوند اما موش یخی برعکس است. دیرینه شناسان، گونه های مرتبطی را در هزاران مایل به سمت جنوب یافته اند که سه تا پنج برابر بزرگ تر از سیکوومیس مایکروس بودند.
دانشمندان معتقدند که این موش های کوچک یخی احتمالاً شانس بیشتری را برای نجات یافتن از سقوط شهاب سنگی داشته اند که ۶۶ میلیون سال پیش دایناسورها را از زمین محو کرد.
این پژوهش، در «Journal of Systematic Palaeontology» به چاپ رسید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب