ردپای تکامل انسان ها در یک رگ اضافه دست
ما دیجیتال: مطالعات نشان می دهد در ساعد انسان ها یک رگ اضافی رشد می کند و همین مورد از آن حکایت می کند که انسان بازهم درحال تکامل است.
به گزارش ما دیجیتال به نقل از ساینس آلرت، تصور این که گونه های موجودات در آینده دور چه طور به نظر می رسند، گمانه زنی های عجیبی درباره ی خاصیت های برجسته افراد همچون قد، اندازه مغز و رنگ پوست به وجود می آورد. با این وجود تغییرات در آناتومی بدن انسان نشان میدهد تکامل تا چه حد غیر قابل پیشبینی است. چیزی به آسانی یک رگ اضافی در بازو را درنظر بگیرید که باتوجه به روندهای فعلی احتمالا طی چند نسل معمول بوده است. بعنوان مثال برمبنای تحقیقی که محققان دانشگاه فلیندرز و دانشگاه آدلاید استرالیا در سال ۲۰۲۰ انجام داده اند، شریانی که بطور موقت در مرکز ساعد ما در دوران جنینی جریان دارد، دیگر به اندازه گذشته ناپدید نمی گردد. این بدان معناست تعداد بزرگسالانی که چیزی شبیه به یک کانال اضافی از بافت عروقی زیر مچ دستشان جریان دارد، بیشتر از قبل شده است. تگان لوکاس محقق دانشگاه فلیندرز در این زمینه در ۲۰۲۰ میلادی اظهار داشت: آناتومی شناسان از قرن هجدهم میلادی مشغول بررسی ارتباط این رگ در بزرگسالان بوده اند و مطالعه نشان میدهد این امر در حال افزایش می باشد. شیوع این امر در اواسط دهه ۱۸۸۰ میلادی، شامل حدود ۱۰ درصد نوزادان تازه متولد شده بود. حال آنکه این شاخص در قرن بیستم به ۳۰ درصد رسید، ازاین رو از دیدگاه تکاملی، چنین روندی نشان دهنده افزایش قابل توجهی در بازه زمانی کوتاه مدتی است. شریان میانی در تمام انسان ها حدودا زود شکل می گیرد و خون را به مرکز بازوهای ما منتقل می کند تا دست های درحال رشد ما را تغذیه کند. در حدود هشت هفتگی این شریان بطور معمول کاهش پیدا می کند و وظیفه خودرا به دو رگ دیگر می سپارد. آناتومی شناسان از مدتی قبل می دانستند از میان رفتن شریان میانی تضمین شده نیست. دربرخی موارد این شریان یک ماه یا بیشتر در بدن انسان باقی می ماند. گاهی اوقات هنگامیکه نوزاد متولد می شود، جریان خون در این شریان هنوز درحال پمپاژ است و فقط ساعد دست یا در تعدادی موارد دست را نیز تغذیه می کند. لوکاس و همکارانش برای مقایسه شیوع این کانال خونی پایدار ۸۰ عضو از اجساد را که همگی توسط استرالیایی های اروپائی تبار اهدا شده بودند، بررسی کردند. سن اهداکنندگان هنگام فوت ۵۱ تا ۱۰۱ سال بود. این بدان معناست که تمام آنها در نیمه اول قرن بیستم متولد شده بودند. محققان با عنایت به این که چند بار یک شریان میانی ضخیم با قابلیت حمل خون کافی پیدا کرده اند، ارقام را با سوابق استخراج شده از تحقیقات دیگر مقایسه کردند و ارقامی را درنظر گرفتند که می توانستند ظاهر رگ را بیش از اندازه نشان دهند. این واقعیت که به نظر می آید این شریان در بزرگسالان امروزی سه برابر بیشتر از بالاتر از یک قرن پیش رایج است، یافته ای اعجاب انگیز است. بگفته پژوهشگران این افزایش احتمالا ناشی از جهش ژن های در ارتباط با رشد شریان میانی یا مشکلات سلامتی مادران در دوران حاملگی یا هر دو مورد است. امکان دارد تصور شود داشتن یک شریان میانی پایدار می تواند به انگشتان چابک یا ساعدهای قوی، مدت ها بعد از تولد، خون رسانی قابل اعتمادی را عرضه نماید. با این حال، داشتن یک شریان میانی، ما را در معرض خطر بیشترابتلا به سندرم تونل کارپال قرار می دهد، وضعیتی ناراحت کننده که موجب می شود کمتر بتوانیم از دستان خود استفاده نماییم. بررسی عوامل مختلفی که نقش عمده ای در فرآیندهای انتخاب یک شریان میانی پایدار دارند، نیاز به پژوهشهای بسیار بیشتری دارد. این پژوهش نشان میدهد عوامل مذکور هرچه که باشند، احتمالا شاهد تعداد بیشتری از این رگ ها خواهیم بود. لوکاس در این زمینه می گوید: اگر این روند ادامه یابد، بیشتر مردم تا سال ۲۱۰۰ شریان میانی ساعد خواهند داشت.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب